Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

40 страница из 75

Gözlərini alayarımçıq açıb Nazimin əlini buza dönmüş əlindən buraxmadan güclə eşidiləcək səslə:

– Nazim, məni tək qoyma, – dedi.

Anasının birdən-birə dəyişmiş sifəti sanki Nazimə həkim olduğunu unutdurdu. O, özünü itirib nə edəcəyini bilmədi. Lakin bu, bir an çəkdi. Sonra elə bil ağır yuxudan ayıldı. Əlini onun əlindən çəkib bir az əvvəl hazırlayıb saxladığı iynəni qoluna yaxınlaşdırdı. Əlləri əsdiyindən damarı güc-bəla ilə tapdı, məhlulu çətinliklə yeridib onun haçan təsir edəcəyini gözləməyə başladı. Saniyələr, dəqiqələr elə ağır keçirdi ki, sanki zaman donmuşdu. Bir xeyli keçəndən sonra anasının üzündə yenidən həyat əlamətləri görünəndə yaylığı ilə alnında, boynunda damcı-damcı donub qalmış soyuq təri sildi. Onun əlini yenidən əllərinin arasına aldı. Barmaqlarında zəif, güclə hiss edilən hərarət duyanda sevincdən gözləri yaşardı.

İki ay idi ki, Xədicə yatağa düşmüşdü. Ömrü boyu səhərlər xoruz banından da tez oyanıb axşamlar hamıdan gec yatmağa adət edən, ayaqları altında yer titrəyən, bir an belə işsiz qala bilməyən Xədicə indi bu balaca otaqdan bayıra çıxa bilmirdi.