Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

54 страница из 75

Birdən Xədicə üçün elə darıxdı, ondan ötrü elə qəribsədi ki, qəhər boğazına tıxandı.

«– Məni yetim qoydun, Xədicə. Yaşımın bu vaxtında tək-tənha qoyub getdin. Belə də insafsızlıq olarmı?

– Tək niyə olursan, Ələddin? Oğlun, gəlinin, nəvən yanında deyilmi?

– Hərə özü üçün sağ olsun. Onlar mənim nə çəkdiyimi hardan bilsinlər?

– Elə demə, Nazim də, Gülcan da başına pərvanə kimi dolanırlar.

– Nə bilim, vallah, deyəsən bir az özüm dəymədüşər olmuşam.

– Ağrıyırsan, ona görə.

– Hə, Xədicə, canım yaman ağrıyır».

Ələddin yatağından qalxıb əyninə isti jaket geyindi, üstündən yun toxunma canlıq keçirdi. Yadına düşdü ki, onu Xədicə keçən qış toxumuşdu. Canlıq bədənini elə isti saxlayırdı ki, hər dəfə onu geyinəndə arvadına minnətdarlıq edərdi. Ayağına keçirdiyi yun corablar da, başına qoyduğu yun papaq da Xədicənin zəhməti idi. Bu evdə elə bir şey yox idi ki, onun əllərinin izi olmasın. Bu otağın səliqə-sahmanı, hətta əşyaların qoyulma tərzi də Xədicəyə məxsus idi.

Bir həftə əvvəl işdən qayıdanda Ələddin şkafdakı qabların başqa cür qoyulduğunu görüb hirslənmişdi.