Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

60 страница из 75

«Görəsən, uşaqlara nə yazıb?» – deyə Ələddin fikirləşdi. Sonra saata baxdı. Səhər saat altının yarısı idi. Aynabəndə çıxanda qonaq otağında işıq yandığını gördü. «Yenə yatmayıblar», – deyə düşündü, uşaqlara ürəyi yandı.

O, qapıda görünəndə hamı ayağa qalxdı. Ələddin əli ilə onlara oturmalarını işarə etdi, özü də keçib xalçanın üstündə bardaş qurub oturdu.

– Hamı burdadır? – deyə soruşdu. – Bəs gəlinlər hardadır?

– Mətbəxdə qab yuyurlar.

– Get onları da çağır, – deyə Ələddin Çingizə işarə etdi. Gəlinlər də gəldilər. Ələddin canlığının cibindən zərfi çıxarıb Nazimə uzatdı:

– Ananızın vəsiyyətnaməsidir.

Hamı heyrət içində idi. Qızlar göz yaşlarını saxlaya bilmədilər.

– Özümü qınamaqdan ölürəm, ata. Niyə demirsən ki, anam vəsiyyətini eləyib? İnsafin yoxdumu? – Nazim qəhərlə dilləndi. Həyəcanlı baxışlar Nazimin əlindəki zərfə dikilmişdi. Nazimin əlləri əsir, zərfi aça bilmirdi. Əlindəki köz idi elə bil. Barmaqları yanırmış kimi zərfi bu əlindən o əlinə keçirirdi. Heç kim dillənməsə də, hamı səbirsizliklə Nazimə baxırdı. Axır ki, özünü ələ alıb qayçı ilə zərfin bir küncünü kəsdi, içindən dörd qatlanmış bir kağız çıxartdı, titrək səslə onu oxumağa başladı: