Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

67 страница из 75

Lakin bunları demək asan idi. Gülbahar nə geyindiyini, nə yediyini bilmirdi. Onun işə getməyi də, işdən gəlməyi də, çörək yeməyi də, bir sözlə, hər şey kortəbii olurdu. Həyat həvəsi sönmüşdü. İnana bilmirdi ki, haçansa bu halı keçib gedə bilər.

Evdəkilər işdə idilər. Bircə Gülbahar bu gün işə çıxmamışdı. Səhər yuxudan oyanandan başı gicəllənirdi. Zəng çalınanda ağır addımlarla qapıya sarı getdi.

– Kimdir? – deyə soruşdu. Cavab gözləmədən qapını açdı.

Gözlərinə inanmadı. Bu, Rəşid idi. Arıqlamışdı. Bunu o dəqiqə hiss etdi. Rəşid soyuqdan göyərmiş halda qapının ağzında dayanıb ona baxırdı. Heç biri danışmırdı. Nə Gülbahar onu içəri dəvət etməyə özündə cürət tapır, nə də Rəşid bir kəlmə söz deyə bilirdi. Rəşid, nəhayət, qətiyyətini toplayıb Gülbaharın əllərini ovcuna aldı:

– Bayramımız mübarək, Gülü! Beş il əvvəl heç zaman ayrılmayacağımıza söz vermişdik, gəl gedək evimizə. Artıq dözə bilmirəm. İnsafın yoxdumu sənin? – Rəşid bu sözləri elə məhrəmanə dedi ki, Gülbahar heç nə soruşmadan:

– Dərdin alım… – deyib onun boynuna sarıldı.