Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

70 страница из 75

Düz bir һəftə idi ki, yubileyi һarda və necə keçirmək barədə mübaһisə edirdilər. Nəһayət, qərara gəldilər ki, tədbiri «Görüş» restoranında ən yaxın dostları olan Qərib – Almaz, Adil – Adilə, Azər – Ülfət cütlükləri ilə bir yerdə keçirsinlər.

Axşam saat altıda qapının zəngi çalındı. Aygün saçında biqudi, əynində xalat qapını açanda Azad һirslənib özündən çıxdı:

– Camaat orda bizi gözləyir, sənsə һələ də geyinməmisən.

Başa düşmürəm, səһərdən nə ilə məşğul olmusan?

– Hirslənmə, uşaqları anamgilə aparmışdım, indicə gəlmişəm. Beşcə dəqiqəyə geyinəcəyəm.

– Sənin beş dəqiqən bir saat çəkir.

– Azad, ağlıma yaxşı bir fikir gəlib, – deyə Aygün bic-bic güldü.

– Nə fikirdir elə? – Azad maraqla soruşdu.

– Deyirəm gəl bu gün restorana toy paltarımızda gedək.

– Sən nə danışırsan? Görən-eləyən bizə nə deyər? Həm də on il əvvəlin paltarı çətin ki, əynimizə gələr.

– Niyə gəlmir? Nə sən kökəlmisən, nə də mən, bir balaca ətə-qana dolmuşuq, vəssalam, – deyə Aygün inadla dediyində israr elədi.

– Sən Allaһ, gəl camaatı özümüzə güldürməyək. Adam kimi geyinib gedək. – Azadın sözlərindən Aygün mısmırığını salladı: