Читать книгу İçimizdeki Şeytan. Глава 11. Роман на турецком языке с переводом на русский для чтения, пересказа и аудирования онлайн

14 страница из 16

Hava adamakıllı ayazdı

Kirli battaniyeme sarıldım ve horul horul uyudum.»

Dağınık bekâr odası, pansiyon sahibesi madam, sokakta sabaha kadar arkası kesilmeyen gürültüler aklına gelince derhal keyfi kaçtı

Teyzesinin besmeleli ve gramofonlu küçük odası ona daha sıcak ve daha yakın göründü

Macide’nin bu odaya bitişik yattığını hatırladı ve sordu:

«Siz bu gece ne yaptınız?»

«Hiç … Uyudum!»

«Ben de!»

Gülüştüler

Ömer laf olsun diye ağır ağır başladı:

«Sizi eve bıraktıktan sonra tekrar caddeye çıktım

Caddedeki kalabalık beni sahiden sıktı

Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum

Bu nefret filan değil…

İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile…

Sadece bir yalnızlık ihticı

Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum

Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum

Kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor…