Читать книгу Özgə ağrısı онлайн

7 страница из 75

Amansız qocalıq və adını bilmədiyi xəstəlik onu ev dustağı etmişdi. Uzandığı yerdən həsrət dolu baxışlarını pəncərənin o üzündən görünən, uzaq, əlçatmaz arzunu xatırladan bir parça səmaya zilləyər, qəlbinə çökmüş qəm yükünü özündən uzaqlaşdırmağa çalışar, amma buna gücü çatmazdı. Sevinc, şadlıq kimi duyğular onu çoxdan tərk etmişdi, onların rəngini, dadını unutmuşdu, haçansa ürəkdən güldüyünü, fərəhləndiyini, adi məişət qayğılarına başının qarışdığını yadına sala bilmirdi. Elə bil bu dünyaya gələndən köynəyi qəm-kədərdən biçilmiş, xəmiri dərddən yoğrulmuşdu. Sanki dünyaya ağrı-acı çəkməyə gəlmişdi…

Son üç ayda ilk dəfə idi ki, evdən bayıra çıxırdı. Yazın dəm-dəstgahından əsər-əlamət qalmamışdı. Min cür gül-çiçəyə bələnmiş çəmənliyin yerində qurumuş ot-alafdan başqa heç nə gözə dəymirdi. Qızmar günəşin yandırıcı şüalarına davam gətirə bilməyən biçənək artıq ömrünü başa vurmuşdu.

Daşın üstündə oturmaqdan bezib, qurumuş otların üstünə uzandı. Günəşin xoş hərarətini hiss etmək üçün gözlərini yumdu. Birdən burnuna nə isə tanış, doğma bir qoxu gəldi. Bu qoxu ruhunu titrətdi, canına yayıldı, sanki məst oldu. «Mənə nə olub, burnuma dəyən nə qoxusudu? Bu, qurumuş ot-alaq qoxusu deyil, axı niyə yadıma sala bilmirəm?» – deyə öz-özünə sual verdi, nə sualına cavab tapa bildi, nə də həmin qəribə qoxu keçib getdi.