Читать книгу Ağ qəm онлайн

125 страница из 131

– Dərdin alım, niyə əllərini qoynuna qoymusan? Götür əllərini qoynundan! – Qarşısından keçən bir qarı bu sözləri elə mehribanlıqla dedi ki. Həmid tez əllərini yanına saldı. “Gör nə mehriban qadındır. Bəxtəvər onun uşaqlannın halına”, – deyə arxasınca həsədlə baxdı.

Bu vaxt iri bir top diyirlənib ayaqlarının altına düşdü. Həmid topu yerdən qaldırıb uşağa qaytarmaq istəyirdi ki, birdən onu tanıyıb gülümsədi. Bu, tez-tez Həcər xalanın pəncərəsində gördüyü qız idi.

– Bu sənsən? Adın nədir?

– Aynur, – deyə uşaq sevincək cavab verdi. – Bəs sənin adın nədir?

– Mənim adım Həmiddir.

– Mən sənə həmişə pəncərədən baxıram, – Aynur onun yanında oturdu.

– Mən də sənə, – deyə Həmid ona cavab verdi. Hər ikisi güldü.

– Sən orda nə yazırsan elə? – Aynur maraqla soruşdu.

– Yazı yazıram.

– O qədər yazı yazmaq olar?

– Nə bilirsən ki, çox yazıram?

– Axı mən vərəqləri sayıram.

– Doğrudan? – Həmid təəccübləndi. – Neçəyəcən saya bilirsən?

– Yüzəcən.

– Afərin. Oxuya da bilirsən?

– Əlbəttə. Mən yazmağı da bacanram, amma sənin kimi tez-tez yox.